W wikipedii o pierwszej polskiej lekarce Annie Tomaszewicz Dobrskiej (1854-1918) możemy przeczytać trochę (skrótowych) biograficznych informacji. Jej droga do zawodu medyka, przez lata zdominowanego przez mężczyzn, nie była łatwa; musiała bowiem pokonać wiele przeszkód i uprzedzeń.

Jeszcze do niedawna w wielu domach ściany zdobiły kobierce, kilimy, różnego rodzaju makaty. Od tego rodzaju ozdób odchodzi się, a ich miejsce zastępują obrazy, będące dziełami sztuki, aczkolwiek na przykład gobeliny w salach ratuszowych, czy w gabinetach szacownych urzędów tylko przydają majestatycznego uroku pomieszczeniu.

Wielu z nas ma wyobrażenie o Barbarze Radziwiłłównie głównie na podstawie wyświetlanych filmów. Jej wizerunek znamy z kreacji  między innymi Jadwigi Smosarskiej i Anny Dymnej. Obraz przedstawiający Barbarę na łożu śmierci namalował Jan Matejko. Zachowały się nieliczne portrety. A jakaż była w rzeczywistości?

Rzecz się miała przed przeszło pięcioma wiekami, a dokładnie w 1502 roku, kiedy  Krzysztof Kolumb po raz czwarty dotarł do Ameryki. Wtedy bowiem jeden z jego żeglarzy zwrócił uwagę odkrywcy na dziwne brązowe ziarno, którym posługiwali się tubylcy. Twarde, wysuszone ziarenka były ich pieniędzmi, którymi regulowali miedzy sobą rachunki. Ziarenka nie wzbudziły zainteresowania odkrywcy, nie miały żadnej wartości, poza umowną.

Meble – choć taka nazwa pojawiła się stosunkowo późno  i pochodzi z francuskiego: meubles - towarzyszą człowiekowi, od czasu kiedy począł prowadzić osiadły tryb życia. Wraz z gromadzeniem dóbr i zapewnieniem sobie  czy rodzinie dostatku, komfort  poczęły mu sprawiać także przedmioty, które ułatwiały  życie spędzane w pomieszczeniu.  I tak od zarania dziejów człowiekowi osiadłemu towarzyszą zawsze jakieś meble.

Ci, którzy podziwiali jej tajemniczy wizerunek w Luwrze albo czytali „Kod Leonarda da Vinci” Dana Browna, chyba nadal zastanawiają się nad jej niezwykłością. Między innymi z powodu do dziś nieodgadniętego uśmiechu, który od wieków działa na wyobraźnię. Tę zagadkę usiłowali rozwiązać nie tylko historycy sztuki, ale także wielu naukowców i lekarzy, prześcigając się w wymyślaniu  coraz to nowych teorii. Podejrzewano na przykład, że w portrecie Mony Lisy mistrz Leonardo ukrył swój własny profil albo, że nadał kobiecej postaci rysy swego kochanka.